Amacım bu kitabın tanıtımını yapmak değil. Yazarın reklamını da yapma düşüncesinde değilim. Ama yıllardır her ortamda anlatmaya çalıştığım doğa sevgisini ve sahip çıkma olgusunu bu kitapta yakaladım. Sizlerle onu paylaşmak istiyorum. Demiş ki...
"Yaprakların sararıp kızardığı Japon Alplerine ilk gittiğimde, ağzımdan dökülen kelimeler "Renkler çıldırmış olmalı" şeklindeydi. Daha fazlasını söyleyememiştim, dilim tutulmuştu ve bir sonbahar manzarasının ne kadar etkili olabileceğini görmüştüm. İkinci cümlem ise Japonlar çıldırmış olmalı" şeklindeydi. Yahu 127 milyon insan, aynı anda kızaran yaprakları görmek için dağlara akın eder m? Kervan geçmez bir dağın yamaçları cumhuriyet mitingi kalabalığında olur mu? Ama bu kalabalık bir süre sonra sizi rahatsız etmiyor, hatta doğal ortam ile uyum içinde olduklarını hissediyorsunuz. Belki de Japon sonbaharını diğer ülkelerden daha etkileyici kılan şey, bu güzelliğin takdir edilmesi, hayran olunması, kıymetinin bilinmesi..."
Son cümle ile bizim en büyük eksikliğimizi farkında olmadan yüzümüze vuruyor yazar. Yoksa bizim ülkemizin güzellikleri ile Japonya kıyaslanamaz bile. Ama bunların ne kadar farkındayız, takdir ediyor ve kıymetini biliyoruz? İşte sorgulamamız ve düşünmemiz gereken sonuç sanırım bu...
Bir örnek te Güney Kore'den vererek doğaya sahip çıkmanın önemini vurgulamak istiyorum
1950 yılı. Kuzey güney savaşı var Kore'de ve bizim de bir tugayımız savaş bölgesinde. Kış çok sert geçtiği için askerlerimiz geceleri ateş yakarak ısınabiliyorlar. Bunu bilen Güney Kore'li dostlarımız, askerlerimiz ormandan ağaç keserek ateş yakmasınlar diye kendileri için ayırdıkları kışlık yakacak odun, çalı çırpı ne varsa askerlerimize getiriyorlar sürekli. Çünkü orman onlar için her şey ve asla yakacak olsun diye ağaç kesmiyorlar, kuru dalları topluyorlar. Tabii ki tapınmıyorlar ama biliyorlar ki; "Doğal örtüsü bozulmuş bir ülkenin kıçı da açıkta kalmıştır..."
Her iki ülkeye de herhangi bir hayranlığım yok. Türkiye'min değerlerini çok iyi biliyorum. Hayranlık duyulacak, saatlerce izlenerek dinlenilecek sayılamayacak kadar çok güzelliğimiz var. Ama maalesef bu güzelliklerin farkında olan, sahip çıkan, koruyan kişi sayısı çok az ve artacak gibi de görünmüyor. Çünkü toplumsal bir bakış açımız gelişememiş henüz. Göçebe kafadan kurtulup yaşadığımız yerlere sahip çıkmayı öğrenememişiz. Ama öğreneceğiz. Gezerek, sorgulayarak ve anlatarak, yılmadan atılan çöpleri temizleyerek ama mutlaka öğrenip başlayacağız. Adımlayacağız doğanın kucağına, topyekün olmasa da, grup grup mahalle mahalle ve en azından belirli zamanlarda sunduğu güzellikleri yakalayacağız.
Bir gün anlayacağız, doğaya atılan her adım kişinin kendi içine yaptığı bir yolculuktur ve ormanına sahip çıkan milletler insanına sahip çıkmayı da öğrenir...
